(Granewt) FBweekly -Evil

FBweekly -Evil

Pairing: #Granewt Percival Graves x Newt Scamander

Rate: PG

Author: red.bunny

NOTE : ฟิคFBของวีคที่สาม หัวข้อEvil และ เรากำหนดกับตัวเองเองนะคะว่าจะเป็นฟิคสั้นไม่เกิน 1000คำ

 

---

 

นิวท์ สคามันเดอร์เริ่มไม่มั่นใจว่าคิดถูกหรือคิดผิด ถ้าจะให้โทษคงต้องโทษความรักสัตว์ทุกชนิดของเขาเองแล้วละ ช่วงนี้เป็นฤดูหนาวแล้วแถมยังมีพายุเป็นพักๆอีกนิวท์ที่กำลังเดินไปเอาฟืนจากที่เก็บในโพรงกระต่ายที่เจ้าของบ้านได้ย้ายออกไปกันหมดแล้ว แต่ขากลับต้องมีเจออะไรบางอย่าง

 

หมาป่าที่ดูตัวใหญ่กว่าปกติไปซักเล็กน้อยขนของมันเป็นที่ขาวจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียวกับหิมะหากไม่มีหยดสีแดงทั่วทั้งตัวขนาดนี้ คนตัวบางทว่าก็ถือว่าแข็งแรงพยายามพาเจ้าหมาป่าขึ้นรถลากที่พอจะเบียดๆกับฟืนที่เขาขนมาก่อนจะพาไปที่บ้านของเขา บ้านกลางป่าที่มีสัตว์หลากหลายชนิดอาศัยอยู่ด้วยมาจากการที่นิวท์เองก็เป็นคนชอบช่วยเหลือเหล่าสัตว์มาโดยตลอด

 

บาดแผลได้รับการรักษาเป็นที่เรียบร้อยเหลือก็แค่ฟื้นแล้วพากลับไปที่เดิมของมัน แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นแบบนั้นเพราะเมื่อนิวท์กลับมาดูเจ้าหมาป่าอีกรอบกลับเจอชายหนุ่มวัยกลางคนนั่งอยู่บนเตียงแทน

 

“ค-คุณเข้ามาได้ยังไง” สาบานได้ว่าทางเข้าและออกที่นี่มีเพียงแห่งเดียวถ้าหากว่าเป็นหน้าต่างก็ควรจะมีเสียงให้ได้ยิน แต่นี่ไม่เลยเหมือนกับว่า

 

“เจ้าพาข้ามาเองไม่ใช่หรือ” สีหน้าของเจ้ามนุษย์ที่ยืนอยู่ตรงกรอบประตูทำให้เขาอดที่จะแกล้งไม่ได้ ค่อยๆพาตัวเองลงจากเตียงก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าคนที่ทำหน้าอึ้งอยู่ไม่ยอมขยับไปไหน ห่างกันเพียงแค่คืบเท่านั้นจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

 

“ไงละจำไม่ได้รึไง” สมองอันน้อยนิดของนิวท์ค่อยๆประมวลผล ตาใสค่อยๆเบิกกว้างกว่าเดิมมือบางที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นค่อยๆชี้มาทางเขา คิ้วเข้มค่อยๆเลิกขึ้นเป็นการอนุญาตให้พูดอย่างที่คิดได้

 

“ว-แวร์ว-แวร์วูฟล์” ตาคมกลอกไปมาก่อนจะกลับไปนั่งบนเตียงเหมือนเดิม พลางพูดด้วยความอารมณ์เสีย

 

“ข้าเหมือนเจ้าพวกบ้าดีเดือดพวกนั้นรึไง”

 

“แต่คุณเป็นมนุษย์หมาป่า”

 

“ใช่แต่ข้าเป็นไลแคนท์ไม่ใช่เจ้าพวกโง่ไร้การระงับการอารมณ์พวกนั้น” ไลแคนท์?? ไม่เข้าใจ จะบอกว่านิวท์โ.ตอนนี้ก็พอจะยอมรับนอกจากไลแคนท์บนต้นไม้เขาก็เพิ่งรู้นี่ละว่ามีไลแคนท์แบบนี้ด้วย

 

 

“งั้นคุณก็แปลงร่างได้ตลอดหรอครับ” หลังจากปรับสติอารมณ์กันเป็นที่เรียบร้อยตอนนี้พวกเขาก็พากันมานั่งอยู่ตรงโซฟากลางบ้านที่มีเตาผิงให้ความอบอุ่นอยู่ด้านหน้า

คุณไลแคนท์คนนี้ชื่อเพอร์ซิวัล เกรฟส์ ตอนที่เขาเจอคือเจ้าตัวกำลังหนีจากพวกคนในหมู่บ้านมาหลังจากโดนล่าเนื่องจากขนสีขาวของเขาเพื่อหาสาเหตุว่าทำไมพวกของเขาเริ่มหายไปทีละคน เพอร์ซิวัลยังคงเล่าตอนไปเรื่อยๆเมื่อตาใสๆนั้นยังจ้องเขาด้วยความสนใจและความตื่นเต้น

 

“ว่าแต่เจ้าเถอะมาอยู่ทำไมตั้งไกลจากหมู่บ้านแบบนี้” ตาใสหม่นแสงลงไปเล็กน้อย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยกระถึงอย่างนั้นก็ยังคงดูน่ามองค่อยๆก้มลงมองมือตัวเอง

 

“พอดีว่าพวกเขาคงคิดว่าผมเป็นตัวหลาดมั้งครับ” แล้วก็เป็นตาของนิวทืที่เล่าเรื่องราวในป่าการพบเจอกับสัตว์ตัวต่างๆให้เพอร์ซิวัลรู้จัก และดูไม่ยากเลยที่เพอร์ซิวัลจะเข้ากับพวกสัตว์ต่างๆของนิวท์ได้

 

“ข้าว่าข้าต้องไปแล้วละ” เพอร์ซิวัลลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวจากบ้าน ส่วนตัวแล้วไลแคนท์สามารถรักษาบาดแผลของตัวเองให้หายได้เองยิ่งดรับการรักษาทำให้แผลสมานตัวอย่างรวดเร็วจนเกือบจะหายเป็นปลิดทิ้ง เพียงแต่เขาเป็นห่วงว่าคนในบ้านอย่างนิวท์จะเดือดร้อนไปพร้อมกัน

 

หมับ

มือบางคว้าที่ข้อมือหนาพลางส่งสายตาเหมือนหมาน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของยามที่เจ้าของออกไปด้านนอก

“คือ หิมะมันยังตกหนักอยู่เลย”

 

“…”

 

“ผมว่าคุณอยู่รอให้มันหยุดก่อนมั้ยครับ” แล้วหลังจากนั้นก็เป็นเหตุให้เพอร์ซิวัลต้องมาเป็นหมอนจำเป็นให้เจ้าของบ้านพิงอยู่อย่างนี้

 

แต่จะว่าไปแบบนี้ก็ดีแหะ

END